ΑΙΤΗΣΗ
Επώνυμο : __________________________Όνομα : ____________________________Πατρώνυμο : ___________________________Διεύθυνση : _________________________ΑΔΤ : ______________________________ΑΦΜ : _____________________________Email : _____________________________ | Προς : Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών – protokollo@eispa.grΚοιν : Εισαγγελία Εφετών Αθηνών – dioikitikoeea@prosec.gov.grΕισαγγελία Αρείου Πάγου – dioikitiko@eisap.grΓραμματεία Προέδρου Αρείου Πάγου – president@areiοspagos.grΑνώτατο Ειδικό Δικαστήριο – aed@otenet.grΣχετικά : με τις Κ.Υ.Α. που αφορούν τις ιατρικές πράξεις (μάσκα, τεστ, εμβόλιο) και περιορισμούς προς τους πολίτες και τις διώξεις των διαφωνούντων |
Παρακαλώ να μου στείλετε αριθμό πρωτοκόλλου
Αγαπητοί Κύριοι,
Με δεδομένο ότι :
«Η Ένωση βασίζεται στην παρούσα Συνθήκη (δηλ τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση) και στη Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (οι οποίες ορίζονται εφεξής ως «οι Συνθήκες»). Οι δύο αυτές Συνθήκες έχουν το ίδιο νομικό κύρος. Η Ένωση αντικαθιστά και διαδέχεται την Ευρωπαϊκή Κοινότητα.»
Άρθρο 1 της ΕΑΣΕΕ [1] (ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
«2. Η παρούσα Συνθήκη (δηλ η Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούν τις Συνθήκες οι οποίες θεμελιώνουν την Ένωση. Οι δύο αυτές Συνθήκες, οι οποίες έχουν το ίδιο νομικό κύρος, ορίζονται ως «οι Συνθήκες».
Άρθρο 1 της ΕΑΣΛΕΕ [2] (ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ)
«Τα Πρωτόκολλα και τα Παραρτήματα των Συνθηκών αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα τους.»
Άρθρο 51 της ΕΑΣΕΕ [1]
«Η Διάσκεψη υπενθυμίζει ότι, σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Συνθήκες και το δίκαιο που θεσπίζεται από την Ένωση βάσει των Συνθηκών υπερισχύουν του δικαίου των κρατών μελών, υπό τους όρους που ορίζονται στην εν λόγω νομολογία.»
Παράγραφος 17 (Δήλωση σχετικά με την υπεροχή) των ΔΗΛΩΣΕΩΝ [3]
«Κατά πάγια δε νομολογία του ΔΕΚ, η αρχή της αποτελεσματικής ένδικης προστασίας, η οποία αποτελεί γενική αρχή του κοινοτικού δικαίου, απορρέουσα από τις κοινές συνταγματικές παραδόσεις των κρατών μελών, επιβάλλει στα εθνικά δικαστήρια να διασφαλίζουν την ένδικη προστασία των δικαιωμάτων που οι πολίτες αντλούν από το κοινοτικό δίκαιο.»
Απόφαση ΣτΕ Ολ 999/2007
«1. Η Ένωση αναγνωρίζει τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και τις αρχές που περιέχονται στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 7ης Δεκεμβρίου 2000, όπως προσαρμόσθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2007, στο Στρασβούργο, ο οποίος έχει το ίδιο νομικό κύρος με τις Συνθήκες.
3. Τα θεμελιώδη δικαιώματα, όπως κατοχυρώνονται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών και όπως απορρέουν από τις κοινές συνταγματικές παραδόσεις των κρατών μελών, αποτελούν μέρος των γενικών αρχών του δικαίου της Ένωσης.»
Άρθρο 6 της ΕΑΣΕΕ [1]
Οι Συνθήκες που αποτελούν μέρος του Ενωσιακού Δικαίου (δηλ του Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης) όπως ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας (Κ.Ι.Δ.), η Σύμβαση Οβιέδο (Σ.Ο.), η Παγκόσμια Διακήρυξη για τη Βιοηθική και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Π.Δ.Β.Α.Δ.), το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (Δ.Σ.Α.Π.Δ., αναφέρουν ρητά ότι για οποιαδήποτε (δηλ χωρίς καμία εξαίρεση) ιατρική πράξη απαιτείται η ελεύθερη συναίνεση χωρίς εκβιασμό, πίεση, απειλή, κλπ (άρθρο 12 Κ.Ι.Δ.) και κανένας (δηλ χωρίς καμία εξαίρεση) δεν μπορεί να αντικαταστήσει του ενδιαφερομένου (άρθρο 6 Π.Δ.Β.Α.Δ.). Επίσης το ατομικό συμφέρον (όπως το εννοεί ο καθένας) υπερισχύει του κοινωνικού (άρθρο 2 Σ.Ο.).
Την ίδια αρχή της συναίνεσης ακολουθούν και οι υπόλοιπες Συνθήκες που κι αυτές αποτελούν τμήματα του Ενωσιακού Δικαίου όπως η Γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής με θέμα: «Τα δικαιώματα του ασθενούς» (2008/C 10/18), η Ευρωπαϊκή Χάρτα Δικαιωμάτων των Ασθενών, η Διακήρυξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την προώθηση των δικαιωμάτων των ασθενών στην Ευρώπη, η Διακήρυξη της Λισαβόνας για τα Δικαιώματα του Ασθενούς, κλπ όπου ως ασθενής νοείται ο κάθε πολίτης που κάνει χρήση των υπηρεσιών υγείας (πολύ δε περισσότερο αν δεν κάνει ή δεν τις χρειάζεται)
Θα ήθελα λοιπόν να σας ρωτήσω :
1. Αν ΕΣΕΙΣ θεωρείτε ότι οι Κ.Υ.Α. υπερισχύουν του Ενωσιακού Δικαίου που είναι αντίθετο προς αυτές και με βάση ποιο νομικό πλαίσιο (σε αντίθεση πάντα με όσα διδάσκονται στα Πανεπιστήμια στο μάθημα του Συνταγματικού Δικαίου και με τα οποία συμφωνούν και γνωστοί κορυφαίοι καθηγητές Πανεπιστημίων όπως ο Δημητρόπουλος, ο Μάνεσης, ο Δαγτόγλου κ.α. – βλ τελευταία σελίδα του παρόντος εγγράφου)
2. Αν ΕΣΕΙΣ εφαρμόζετε τις Κ.Υ.Α., ζητάτε από τους πολίτες να τις υπακούν και διώκετε όσους δεν τις υπακούν, παραβιάζοντας το Ενωσιακό Δίκαιο (μεταξύ άλλων και τον Κανονισμό ΕΕ 2021/953) στερώντας την ένδικη προστασία των δικαιωμάτων που οι πολίτες αντλούν από το κοινοτικό δίκαιο σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΣτΕ και των άρθρων της ΣΛΕΕ (Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και διαπράττοντας το αδίκημα της Εσχάτης Προδοσίας (άρθρο 134 Π.Κ. § 1 και § 3-η) και καλώντας τους πολίτες σε Στάση/Πραξικόπημα.
Σημείωση :
Εάν κάτι δεν καταλαβαίνετε από τις Συνθήκες που έχει υπογράψει η Ελλάδα (όπως π.χ. η ΣΛΕΕ), θα χαρώ πολύ να σας τις εξηγήσω, όπως και αν δεν έχετε καταλάβει τις ερωτήσεις μου θα μπορέσω ακόμα και να σας τις ζωγραφίσω για να γίνουν πλήρως κατανοητές.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και αναμένω τη σύντομη απάντησή σας στα ερωτήματά μου
Αθήνα ____ ______________ 2021
Μετά τιμής
Ο/H Αιτ_____
[1] https://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:9e8d52e1-2c70-11e6-b497-01aa75ed71a1.0005.01/DOC_2&format=PDF
[2] https://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:9e8d52e1-2c70-11e6-b497-01aa75ed71a1.0005.01/DOC_3&format=PDF
[3] https://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:9e8d52e1-2c70-11e6-b497-01aa75ed71a1.0005.01/DOC_6&format=PDF
Μάθημα στο Α.Π.Θ. με τίτλο Εμβάθυνση στο Συνταγματικό Δίκαιο (καθ. Λίνα Παπαδοπούλου)
Τι διδάσκουν οι κορυφαίοι Πανεπιστημιακοί καθηγητές
O καθηγητής Δημητρόπουλος (Γενική Συνταγματική Θεωρία, σελ. 413) δίνει τον ορισμό της κανονιστικής εξουσιοδότησης από τη γενική θεωρία της οποίας πηγάζει η πρακτική των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου που είναι ο εξής :
«Κανονιστική εξουσιοδότηση είναι η παρεχόμενη προς τη διοίκηση, από το συντακτικό ή τον κοινό νομοθέτη, εξουσιοδότηση για την έκδοση κανόνων δικαίου με τη μορφή κανονιστικών πράξεων, με σκοπό τη διευκόλυνση του νομοθετικού έργου ή την αντιμετώπιση έκτακτων περιπτώσεων ή και κινδύνων»
Η κανονιστική εξουσιοδότηση αποκλίνει από την ομαλή ή «φυσική» λειτουργία του πολιτεύματος, καθώς το μόνο αρμόδιο όργανο για την έκδοση κανόνων δικαίου αποτελεί το νομοθετικό όργανο, δηλαδή η Βουλή. Συνεπώς, έχει εξαιρετικό χαρακτήρα. Ωστόσο, όπως προκύπτει από την γραμματολογική -και όχι μόνο- ερμηνεία του άρθρου 44 § 1 εδ. α΄ ο συντακτικός νομοθέτης, θέλοντας να αποτρέψει τυχόν αυθαιρεσίες της διοίκησης μέσω της παροχής προς αυτήν υπερεξουσιών, αναφέρει ότι ο εκδιδόμενος κανόνας δικαίου έχει τη μορφή της πράξεως νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή περιέχει μεν νομοθετικές ρυθμίσεις (ρυθμίσεις που εισάγουν, «θέτουν», κανόνες δικαίου), αλλά αυτές δεν παύουν να εντάσσονται στις κανονιστικές πράξεις της διοίκησης, κατηγορία κανόνων δικαίου που ιεραρχικά έπεται των (τυπικών) νόμων.
Άρα λοιπόν δεν δύναται μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου να αναστέλλει άρθρα του Συντάγματος, άρθρα του Ενωσιακού Δικαίου ή να καταστεί αδρανή τα Θεμελιώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις Διεθνείς Συμβάσεις και Συνθήκες που έχει αποδεχτεί επισήμως η Ελλάδα.
Ομοίως ο Μάνεσης (Παραδόσεις Συνταγματικού Δικαίου σελ 63) αναφέρει ότι
«Κατ’ ακολουθίαν, οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένοι απέναντι της νομοθετικής εξουσίας, όλοι δε οι νόμοι, οι οποίοι αντίκεινται εις αυτούς, είναι άκυροι.»
και
«Οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου ημπορούν να καταργηθούν μόνο δια της αναθεωρήσεως του Συντάγματος»
Ο Δαγτόγλου (Ατομικά Δικαιώματα σελ 117) αποσαφηνίζει ότι
«Αφού τα ατομικά δικαιώματα είναι νομικά δικαιώματα, κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα, μόνο το Σύνταγμα μπορεί να προβλέψει τον περιορισμό τους. Εκτός του Συντάγματος δεν υπάρχουν ούτε ατομικά δικαιώματα ούτε (αυτόνομοι) περιορισμοί τους. Ιδίως δεν υπάρχουν (εξωσυνταγματικοί) περιορισμοί αναφερόμενοι στη «σωτηρία του έθνους», τη «θέληση του λαού», το «υπέρτατο συμφέρον της πατρίδας» ή (απλώς και αορίστως) το «γενικό συμφέρον», το «δίκαιο της ανάγκης» – ή καν την πραγμάτωση μιας πολιτικής ιδεολογίας ή την εδραίωση και ανάπτυξη ενός πολιτικού καθεστώτος. Όπου το Σύνταγμα θέλει να περιορίσει ατομικά δικαιώματα για τους ανωτέρω λόγους, το αναφέρει ρητώς».
Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος προφασιζόμενος νόμους, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ή άλλα πρόσκαιρα μέτρα να αναστέλλει το άρθρο 4 του Συντάγματος και να παραβιάζει κατάφορα το άρθρο 1 του νόμου 4443/2016 (εφαρμογή της ίσης μεταχείρισης προσώπων), το άρθρο 1 της Οδηγίας 2000/43/ΕΚ, το άρθρο 1 της Οδηγίας 2000/78/ΕΚ και το άρθρο 1 της Οδηγίας 2014/54/ΕΕ, διαχωρίζοντας τους Έλληνες πολίτες σε «πατρίκιους» και «πληβείους».